Kawa za kawą. Czytanie tej samej książki na nowo, zaczynając zawsze od innego rozdziału, skacząc przypadkowo, jednak zawsze znajdując jakąś odpowiedź albo problem, pytanie dla samej siebie, a wtedy natłok myśli, czasem panika wynikająca z braku koncepcji, gapienie się w powietrze z wyczekiwaniem na jakąś myśl, lewitującą gdzieś ponad głową.

Co za różnica. Tyle ludzi wkoło, będących jedynie migotliwym epizodem w miejscu i czasie, w punkcie, w którym staneliśmy równocześnie.Błędna interpretacja słowa zaczynającego się na M powinna być karalna. Potem i tak dochodzi się do punktu, w którym jesteśmy w stanie się od siebie uwolnić i iść dalej po to, żeby dojść do kolejnego punktu i tak dalej, jak schemat. Punkt, w czasie którego zaczynamy uświadamiać sobie jaki to ma sens i czy ten sens właściwie istnieje. Ale to ma sens jeśli jest jedność w rozumowaniu sensu. Wtedy można zacząć mówić o wspólnej całości. Od tego powinno się zacząć, jeśli już się chce cokolwiek zaczynać.

Niektórzy wykorzystują żal jako uprawiedliwienie i zezwolenie na nędzny smutek, pogrążanie się w bezczynności, na łzy, potoki zwierzeń, które jest się w stanie wylac byle komu. W imię żalu tracą wstydliwość. Potem żal przemieniają w zawiść, najwyraźniej nieświadomi tego, że pokazując wszystkim wkoło jak bardzo sprawy stały się dla nich obojętne, tylko udowadniają w jak wysokiej mierze jest odwrotnie, w końcu mówiąc o tym zdradzają, że te myśli jeszcze ich nie opuściły. Jestem w stanie zrozumieć i uszanować fakt, że ten rodzaj bólu wymaga izolacji. Ale za nic nie pojmuję jak można czerpać ulgę takim zachowaniem. Nie ma to jak przegrać z własnym ego, co nie?
Mosty spłonęły, ale to nie ja je podpaliłam.