15 kwietnia 2011
Siedzę na ławce, ciepło promieni słonecznych głaszcze mnie po policzkach i uintensywnia brązowość piegow. Biały kot śpi mi spokojnie na kolanach a ja niezmartwiona niczym jak on, napawam się słońcem, wsłuchana w ciszę mojego umysłu, przejrzystego jak to pachnące wiosną powietrze. Harmonijna rzeczywistość albo pustka dzisiejszego popołudnia. Niczego mi teraz nie brak. Nawet jeśli mi się wydaje.to nieistotne
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
A mi jest ostatnio brak wszystkiego, więc zazdroszczę Tobie, nawet jeśli Ci się tylko wydaje, że jest tak, że niczego Ci nie brak. Dałabym dużo za taką harmonię i wolność umysłu. Nie umiem się jakoś skupić na wiośnie. Za dużo tego wszystkiego.
OdpowiedzUsuńPS zazdroszczę też piegów (ja mam wyłącznie latem) i kota, o którym marzę od zawsze :)
Małe szczęścia :)
OdpowiedzUsuń