Można by było tak łatwo zorganizować jakiś spójny schemat, jakiś porządek w życiu i myślach, jakąś harmonię. Wystarczałoby nadać przeszłości wagę doświadczenia, odrzucić ten zakorzeniony we mnie gdzieś pod skórą pociąg do sprzeczności. W końcu przecież z upływem czasu, to co dziś jest namacalne, rozpłynie się w zakamarkach pamięci, zatrze się powoli, jak na starych fotografiach.

Czasem odnoszę wrażenie, jakbym składała się z wszystkich ludzi, którzy mnie otaczają. Doszukuję się siebie w innych. Każdy, z kim obcuję wnosi odrobinę siebie w moje życie, tworząc mnie, jako zbiór niezliczonych cząstek osobowości wciąż kształtujących się i wzbogacających każdego dnia. Poznając innych, poznaję siebie, odzwierciedlając na sobie ich czyny,zachowania i przeżycia, chociażby zastanawiając się w różnych sytuacjach 'co ja bym zrobila na ich miejscu?'. W mniejszym lub większym stopniu każdy pozostawia po sobie na mnie swój odcisk, albo chociaż (możliwe że przypadkowy, nieświadomy) podmuch powietrza kierujący mnie delikatnie w jakąś stronę, nie zawsze właściwą. Wybór jest mój, czy zetrę bądź zlekceważę te odciski, pójdę w przeciwną stronę, albo wybiorę tę, na którą zostałam nakierowana.Pytanie tylko jak odróżnić, który wybór będzie tym moim?