familiar feeling

apetyt rośnie w miarę jedzenia. może to, że jest tak dobrze sprawia, że przestaję doceniać obecny stan, wybrzydzanie i marudzenie mam wrodzone , jak najlepiej by nie było. (sama nie wiem komu z tą paskudną cechą gorzej- mi? czy osobą które muszą mnie wysłuchiwać) mimo iż ( jak to mówi Ania) 'ostatnio to chwile smutku przerywają szczęście, a nie szczęście przerywa ciągły smutek' ja ciągle nie wiem co jest podmiotem codzienności. zbyt dużo w ostatnim czasie bezdźwięcznych myśli zakończonych znakiem zapytania, odbijających się echem w mojej głowie, za dużo lęku by zadać je komuś innemu, niż samej sobie. a może ja wcale nie chcę usłyszeć odpowiedzi bo doskonale zdaję sobie ze wszystkiego sprawę? to, o czym nie mówi się głośno ma odpowiedź w spojrzeniach i gestach, na które reaguję poprzez udawanie ślepej. strach wywołujący negację właściwie nie wiem czemu strach, i nie wiem czemu nie.